Het Doe-iets Principe
Door Mylene Klein
Daar zit je dan te staren naar je scherm. Ik ben al een week bezig met het omgooien van mijn website om maar niet te doen wat ik eigenlijk heel graag wil doen. Beginnen met schrijven voor mijn blog. Hij is nog niet af, mijn website, maar het is prima. Ik wil schrijven.
Ik heb eerder blogs geschreven, andere websites gehad en zelfs een eigen column bij een werkgever op intranet maar nu is het anders. Alles wat ik doe ligt onder een vergrootglas, mijn eigen vergrootglas. En die is zo groot dat ik hem niet eens kan tillen.
7 maanden geleden werd ik depressief. Van een ‘ik moet een paar dagen op tijd naar bed’ gevoel, naar ‘heb ik soms een burn-out?’ tot paniekaanval in de supermarkt en niet meer kunnen nadenken, lezen, zelfs volzinnen maken was soms ingewikkeld. Het vertrouwen in mijn eigen kunnen is aangetast. Door die depressie heb ik een aap op mijn schouder die KEIHARD in mijn oor roept “je bakt er niks van, je bent een loser, vergeet het maar, niemand zit op je te wachten” – dit komt trouwens heel vaak voor bij een depressie. Andere slogans die je de godganse dag kan horen zijn; iedereen is tegen mij, ze willen me niet, ik val door de mand, ze hebben me door, ik ben een mislukkeling, ik ben het niet waard, niemand begrijpt me, ik voel me zo alleen, ik zal nooit meer iets voelen, ik beteken niks meer voor deze wereld. Dat soort hippe kreten. Als je die langer dan een week of 4 hebt dan moet je even aan de bel trekken. Welke bel dan ook.
Ik heb hem door, die aap op mijn schouder. En ik pook hem nog wel eens een oog uit maar hij blijft vooralsnog stug terugkomen. Hopelijk kan ik hem binnenkort permanent een plek op de reservebank kan geven. Hulptroepen zijn onderweg in de vorm van psychotherapie maar als het echt nog langer duurt dan steek ik mijn vinger in het stopcontact voor shocktherapie. Misschien helpt een 220V reset.
“Alles wat ik doe ligt onder een vergrootglas, mijn eigen vergrootglas. En die is zo groot dat ik hem niet eens kan tillen.”
Ik ben halverwege, top. Dat gaat goed.
Die aap weerhoudt mij dus om weer te schrijven. Ook mijn cognitieve vermogen was niet voldoende om een samenhangend verhaal te schrijven en doordat ik me daar dan bewust van werd kreeg ik weer negatieve gedachten en nou ja, je snapt die cirkel.
Ik heb zeker 5 maanden niks kunnen lezen. Toen het weer mondjesmaat lukte heb ik 1,5 maand over 1 boek gedaan, normaal doe ik daar 3 dagen over. Maar ik ben weer ‘up-to-speed’ wat lezen betreft en ik was ooit begonnen aan het boek ‘De edele delen van not giving a fuck’ (dat lees ik als titel elke keer en ik krijg het er niet uit – sick mind) maar vond het toen te populair geschreven met net teveel open deuren. Maar nu kon ik me er eigenlijk wel heel goed in vinden en Manson schrijft ergens over het ‘doe-iets’ principe. Hij schrijft dat actie, motivatie en inspiratie heel nauw met elkaar samenhangen en dat je beter niet te lang kan wachten maar gewoon aan de slag moet. Al is het een onderdeel, of iets wat er op lijkt. Gewoon ‘iets’, doe iets! Een actie of handeling zorgt voor een nieuwe emotionele belevenis, die weer kan leiden tot een nieuwe actie en voordat je het weet ben je al halverwege.
Dat. Precies dat had ik nodig.
“Vaak is dat het enige wat je nodig hebt om de sneeuwbal aan het rollen te krijgen, de benodigde actie om de motivatie op te roepen om door te gaan. Je kunt je eigen bron van inspiratie worden. Je kunt je eigen bron van motivatie worden. En actie ondernemen kan altijd. En als iets doen je enige maatstaaf voor succes is, betekent zelfs falen dat je vooruitgang boekt”
Uit “De edele kunst van not giving a fuck” van Mark Manson
Hij schrijft daarvoor ook nog iets heel toepasselijks over de paradox van falen of mislukken. En dat komt er eigenlijk op neer dat om ergens succesvol in te zijn zul je heel vaak moeten mislukken. En ik ben nu extra gevoelig voor mislukking door mijn depressie, kleine ‘faaltjes’ blaast die aap op mijn schouder op als iets wat nooit meer hersteld kan worden en waar de mensheid tot in de eeuwigheid over zal praten.
Het helpt mij om datgene wat ik wil doen in perspectief te zetten. Het is niet zo erg, het is niet zo belangrijk en het hoort erbij als je succesvol wil zijn. Als ik faal dan is dat goed! Want dat betekent dat ik het heb gedaan! En heel eerlijk, gezien mijn toestand is dat heel wat. En eigenlijk zou je daar gewoon altijd zo naar moeten kijken. Je hebt het gedaan, als het goed is is het goed en als het fout is dan ga je ervan leren. Win win.
Eindconclusie is: gewoon doen, leer van je fouten, falen bestaat niet.
Ik vind het edel dat je dit deelt!! Hard bezig ben je en laat die aap lekker bij het circus!!
Je bent geweldig weet je dat ?? Ik ga nu me ingraven en vier dagen leren. Veel negatieve krachten om me heen deze week maar ik kon me weren. Dankbaar daarvoor. Nu weer even cocoonen omdat ik dat nodig heb en geen zin in de buitenwereld aankomende dagen. Maar in volle bewondering wat je hier neerpent. Zo eerlijk en zo open. Kus